Tijdens het zoeken naar vele verschillende interventies om toe te passen op mijn productiemethode (het breien met de breimachine), bleven mijn gedachten telkens terug keren naar een van mijn eerste interventies: het toevoegen van extra garen tijdens het breien, zodat je plukjes haar krijgt. Echter was deze techniek erg tijdrovend en gaf het niet helemaal het effect wat ik zocht. Na het proberen van een aantal andere proefjes kwam ik erachter dat ik door middel van vilten het garen aan elkaar kon hechten. Ik besloot een mal te maken en het uit te proberen. Door garen op deze manier vast te maken kreeg ik wel het effect wat ik zocht: een soort harige delen die mij een beetje deden denken aan tuften. Ik werd aangetrokken tot het zachte gevoel en de uitstraling die het gaf. Na een aantal proefjes besloot ik hiermee verder te gaan en gebruik te maken van deze techniek.
Een van de kwaliteiten van deze techniek is dat je het kunt gebruiken om verbindingen te maken. Daarnaast heeft het ook een decoratieve functie. Ik heb dit dan ook zo toegepast op mijn werk. Voor mijn product was het belangrijk dat het materiaal centraal stond en dat de techniek een grote rol zou spelen in de constructie en afwerking van het product. Ik besloot een klein kastje te maken, welke de belangrijkste kwaliteiten van mijn interventie zou weerspiegelen. Het kastje moest zacht en aaibaar zijn, maar ook stevig genoeg om functioneel te blijven.
Belangrijke criteria waren voor mij:
Dat de stof zichzelf overeind houdt;
Dat het zacht zou zijn;
Dat je uitgelokt zou worden om het aan te raken;
Dat het nog enigszins een functioneel voorwerp zou zijn;
Dat het afgewerkt zou zijn door middel van het gebruik van mijn interventietechniek;
Dat er verbindingen met mijn interventie gemaakt zouden worden.
Het resultaat van mijn onderzoek en proeven leidde tot heel veel ervaring in technieken die ik uiteindelijk heb toegepast in mijn eindontwerp. De gevonden technieken zorgden voor een uniek object, ontworpen vanuit een interventie in productietechnieken.
